تاریخچه تولید انگور بی دانه

زمانی تمام انگور ها دانه داشتند. از این انگورها برای تولید کشمش استفاده می‌شد، اما باید دانه‌های آن‌ها را جدا می‌کردند. برای این که در هزینه‌ها صرفه جویی شود، خود مردم هسته‌ها را از انگورها در می‌آوردند که واقعا کار دشواری بود. یک سری لوازم برای کمک به این کار طراحی شد، ولی مردم معمولا از روش دیگری استفاده می‌کردند. آن‌ها انگورها را در آب گرم می‌گذاشتند تا پوست آن نرم شود و راحت‌تر بتوانند هسته‌ها را با دست جدا کنند. با این کار قند انگور زیر پوست آن جمع می‌شد و نهایتا کشمش هایی بسیار شیرین و چسبناک بدست می‌آمد. 

اوایل دهه 1870 میلادی ویلیام تامسون که صاحب تاکستان بود، نهالی متفاوت از انگور بی‌دانه را از گلخانه‌ای در نیویورک خرید و آن را «انگور بی‌دانه تامسون» نامید. مهم‌ترین ویژگی اصلی انگور تامسون، بی دانه بودن آن بود؛ همچنین اندازه مناسبی داشت، زود می رسید، حمل و نقلش آسان بود و قند بالایی هم داشت. انگور بی دانه تامسون سفید رنگ (سبز بسیار روشن) بود و به عنوان انگور سلطانا نیز شناخته می شد. این انگور «جدید» پتانسیل تجاری بالایی داشت؛ هم می شد برای شراب سازی و مصرف خوراکی به عنوان میوه تازه آن را تبلیغ کرد و هم به عنوان انگوری مناسب برای تولید کشمش باکیفیت. 

چیزی نگذشت که این انگور به پایه اصلی صنعت سودآور انگور کالیفرنیا تبدیل شد. در طی بیست سالی که از کاشت اولین نهال انگور بی دانه تامسون گذشت، بیش از دو میلیون نهال دیگر توسط تولیدکنندگان در سراسر کالیفرنیا خریداری و کاشته شد. 

انگورهای بی دانه تامسون اولین گونه‌ای بودند که در بین انگورهای دیگر به سوددهی رسیدند. تنها اشکالشان این بود که به نسبت انگورهای دانه‌دار، کوچک‌تر بودند، ولی چون قند بالایی داشتند طعم‌شان بهتر بود.

کشمش های سلطانی که از این انگورها تهیه می شوند، کوچک و شیرین اند و رنگی طلایی دارند. امروزه بیشتر کشمش ها، از جمله آن‌هایی که رنگ قهوه ای تیره دارند نیز از انگور سلطانا (سلطانی) یا همان انگور بی دانه تامسون تهیه می‌شوند. معمولا انگورهای سلطانی در محلولی از آب، کربنات پتاسیم و روغن خوراکی خیسانده می‌شوند تا روند خشک شدن‌شان سریع‌تر انجام شود؛ اما برای انگورهای تامسون از این محلول استفاده نمی کنند و آن‌ها به طور طبیعی خشک می‌شوند؛ به همین خاطر زمان بیشتری برای تبدیل شدن به کشمش نیاز دارند و رنگ‌شان نیز نسبت به کشمش سلطانی تیره‌تر می‌شود. 

هنگامی که ایان اسمیت نخستین انگورهای بی دانه را در اواسط دهه 1980 به انگلیس آورد، ایده‌ای منحصر به فرد بود که مردم نسبت به آن اطمینان چندانی نداشتند. اما 30 سال بعد، این انگورها به طور کامل بازار انگور را به دست گرفتند. امروزه گونه های انگور بی دانه بیشتر از دانه‌دار محبوبیت دارند. پس از محبوب شدن انگورهای سفید بی دانه (تامسون)، انگورهای قرمز بی دانه نیز تولید شدند؛ و اکنون ما انگور سیاه بی دانه هم داریم.