تاریخچه تولید انگور بی دانه

زمانی تمام انگور ها دانه داشتند. از این انگور ها برای تولید کشمش استفاده می شد، اما باید دانه های آن ها را جدا می کردند. برای این که در هزینه ها صرفه جویی شود، خود مردم هسته ها را از انگورها در می آوردند و واقعا کار دشواری بود. یک سری لوازم برای کمک به این کار طراحی شد، ولی مردم معمولا از روش دیگری استفاده می کردند. آن ها انگورها را در آب گرم می گذاشتند تا پوست آن نرم شود و راحت تر بتوانند هست ها را با دست جدا کنند، با این کار قند انگور زیر پوست آن جمع می شد و نهایتا کشمش هایی بسیار شیرین و چسبناک بدست می آمد. 

اوایل دهه ۱۸۷۰ میلادی ویلیام تامسون که صاحب تاکستان بود، نهالی متفاوت از انگور بی دانه را از گلخانه ای در نیویورک خرید و آن را «انگور بی دانه تامسون» نامید. مهم ترین ویژگی اصلی انگور تامسون، بی دانه بودن آن بود؛ همچنین اندازه مناسبی داشت، زود می رسید، حمل و نقلش آسان بود و قند بالایی هم داشت. انگور بی دانه تامسون سفید رنگ (سبز بسیار روشن) بود و به عنوان انگور سلطانا نیز شناخته می شد. این انگور «جدید» پتانسیل تجاری بالایی داشت؛ هم می شد برای شراب سازی و مصرف خوراکی به عنوان میوه تازه آن را تبلیغ کرد و هم به عنوان انگوری مناسب برای تولید کشمش باکیفیت. 

چیزی نگذشت که این انگور به پایه اصلی صنعت سودآور انگور کالیفرنیا تبدیل شد. در طی بیست سالی که از کاشت اولین نهال انگور بی دانه تامسون گذشت، بیش از دو میلیون نهال دیگر توسط تولیدکنندگان در سراسر کالیفرنیا خریداری و کاشته شد. 

انگورهای بی دانه تامسون اولین گونه ای بودند که در بین انگورهای دیگر به سوددهی رسیدند. تنها اشکالشان این بود که به نسبت انگورهای دانه دار، کوچکتر بودند، ولی چون قند بالایی داشتند طعمشان بهتر بود.

کشمش های سلطانی که از این انگورها تهیه می شوند، کوچک و شیرین اند و رنگی طلایی دارند. امروزه بیشتر کشمش ها، از جمله آنهایی که رنگ قهوه ای تیره دارند نیز از انگور سلطانا (سلطانی) یا همان انگور بی دانه تامسون تهیه می شوند. معمولا انگورهای سلطانی در محلولی از آب، کربنات پتاسیم و روغن خوراکی خیسانده می شوند تا روند خشک شدنشان سریع تر انجام شود؛ اما برای انگورهای تامسون از این محلول استفاده نمی کنند و آن ها به طور طبیعی خشک می شوند؛ به همین خاطر زمان بیشتری برای تبدیل به کشمش نیاز دارند و نهایتا رنگشان نسبت به کشمش سلطانی تیره تر می شود. 

هنگامی که ایان اسمیت نخستین انگورهای بی دانه را در اواسط دهه ۱۹۸۰ به انگلیس آورد، یک ایده منحصر به فرد بود که مردم نسبت به آن اطمینان چندانی نداشتند. اما ۳۰ سال بعد، این انگورها به طور کامل بازار انگور را به دست گرفتند. امروزه گونه های انگور بی دانه بیشتر از دانه دار محبوبیت دارند. پس از محبوب شدن انگورهای سفید بی دانه (تامسون)، انگورهای قرمز بی دانه نیز تولید شدند؛ و اکنون ما انگور سیاه بی دانه هم داریم.